-
1 φυτόν
φυτόν, τό, das Gewachsene, das Gewächs, bes. Gartengewächs, ein im Garten gezogener Baum; πολλοὶ δὲ φυτῶν ὄρχατοι Il. 14, 123; τὸν μὲν ἐγὼ ϑρέψασα φυτὸν ἃς γουνῷ ἀλωῆς 18, 57. 438; οὔτε φυτεύουσιν χερσὶν φυτόν, οὔτε ἀρόωσιν Od. 9, 108; vgl. 24, 227. 242; so Hes. u. Folgde; παγκάρπων φυτῶν νήποινον Pind. P. 9, 60; Aesch. Eum. 901. – Auch ein Gewächs am Leibe, ein Geschwür, Archil. 80 bei Schol. Theocr. 2, 48. – Uebh. Geschöpf, Plat. oft, z. B. καὶ ζῷα καὶ φυτὰ ξύμπαντα, Legg. X, 889 c; auch von Menschen, Sprößling, Kind, Aesch. Suppl. 278 Eur. Heracl. 282 u. einzeln bei Sp.; Χαρίτων φυτόν Theocr. 28, 7; φυτὸν οὐράνιον heißt der Mensch Pallad. 122 (X, 45). – Eigtl. neutr. vom Folgdn.
-
2 φυτόν
A plant (opp. ζῷον, Diog.Apoll.2, Pl.Phd. 70d, R. 532b, Lg. 889c), esp. garden plant or tree,φυτῶν ὄρχατοι Il.14.123
; , cf. Hes.Op. 571, Pi.P. 9.58 (pl.), A.Eu. 940 (lyr., pl.), E.Heracl. 281(pl.), etc.;φυτὰ ἀκροδρύων D.53.15
;ἀμπέλων Thphr.CP1.12.9
;φ. ἔγγεια Pl.R. 546a
;τὰ ἐκ γῆς φ. Id.Ti. 60a
: prov.,αὐτίκα καὶ φυτὰ δῆλα ἃ μέλλει κάρπιμ' ἔσεσθαι Lib.Ep.32.3
.3 = κυνόγλωσσον, Ps.-Dsc.4.127.II generally, creature, A.Supp. 281, etc.; γυναῖκες.. ἀθλιώτατον φ. (collective) most miserable creatures, E.Med. 231;εἶτ' οὐ περίεργόν ἐστιν ἄνθρωπος φ.; Alex.141.1
;κακὸν φ. πέφυκεν.. γυνή Men.Mon. 304
; also in Pl.,ἐμὲ καὶ σὲ καὶ τἆλλα φ. Sph. 233e
;σωμάτων καὶ τῶν ἄλλων φ. Id.R. 401a
.2 offspring,Χαρίτων φυτόν Theoc.28.7
; φυτὸν οὐράνιον plant rooted in the sky, i.e. man, Pl.Ti. 90a, cf. AP10.45 (Pall.(?)).3 exceptionally, of iron,κακὸν φ. Call.
in PSI9.1092.49. -
3 φυτον
τό1) растение(φυτῶν ὄρχατοι Hom.; ζῷα καὴ φυτά Plat.)
2) побег, отводок(τῆς μύρτου Arst.)
3) творение, создание, тварь, существо(Aesch., Eur., Men.; ἐγὼ καὴ σὺ καὴ τἄλλα φυτὰ πάντα Plat.)
4) отрасль, отпрыск, дитя(οὐράνιον φ. Plat.; Χαρίτων φ. Theocr.)
-
4 εὐ-θαλής
εὐ-θαλής, ές, schön sprossend, grünend u. blühend, Aesch. frg. 299; εὐκαρπία Eur. Troad. 217; φυτόν Anacr. 59, 19; ὀρόδαμνοι Plat. ep. 10 (IX, 3); εὐϑαλέων Χαρίτων ἄνϑος Iul. Aeg. 56 (VII, 600); a. Sp.; auch Plut. u. Luc. – Εὐϑᾱλής, ές, dor. = εὐϑηλής, w. m. s.
См. также в других словарях:
φυτοτρόφος — ον, ΜΑ αυτός που τρέφει τα φυτά («τὴν ἕως δ ποδῶν γῆν φυτοτρόφον εἶναι νόμιζε», Γεωπ.) μσν. μτφ. αυτός που προάγει κάτι («ἔμψυχος ἦν παράδεισος χαρίτων φυτοτρόφος», Κ. Μανασσ.). [ΕΤΥΜΟΛ. < φυτόν + τρόφος (< τροφός), πρβλ. ἱππο τρόφος. Η… … Dictionary of Greek
